ریزتورینه فلزی (به انگلیسی: Metallic microlattice)‏ ماده‌ای فلزی و پوک است که از فوم فلزی فراسبک ساخته شده است.

سازندگانش آن را «سبک‌ترین ماده ساختاری» شناخته شده، با چگالی‌ای تا ۰/۹ mg/cm3 دانسته‌اند. آن توسط گروهی از دانشمندان آزمایشگاههای اچ‌آر‌ال با همکاری پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، ارواین و موسسه فناوری کالیفرنیا ساخته و برای نخستین بار در نوامبر ۲۰۱۱ میلادی اعلام شده است. پیش‌نمونه‌های این ریزتورینه از آلیاژ نیکل-فسفر ساخته شده بود.

در کم‌چگال‌ترین نمونه‌ی ریزتورینه‌ای که گزارش‌ شده، هر استرات‌ دارای ۱۰۰ میکرومتر قطر است با دیواری به ضخامت ۱۰۰ نانو‌متر. ساختار کامل شده از لحاظ حجمی از ۹۹/۹۹ درصد هوا تشکیل شده است. طبق قرارداد جرم هوا هنگام محاسبه چگالی ریزتورینه نادیده گرفته می‌شود. ولی اگر جرم هوای درون شبکه‌ای منظور گردد، چگالی واقعی ساختار نزدیک به ۲/۱ mg/cm3 (۲/۱ kg/m3) است، که تنها حدودا ۱/۷۶ برابر چگالی هوا در ۲۵ درجه سلسیوس دما می‌شود. گفته شده که این ماده، از استایروفوم ۱۰۰ برابر سبکتر است.

ریزتورینه فلزی با رکورد کنونی ۰/۹ mg/cm3 ، کمترین چگالی را در میان جامدهای تاکنون‌کشف‌شده دارد. رکورد پیشین از‌آن ِ هواژل‌های سیلیکا بود با چگالی‌ای برابر با ۱/۰ mg/cm3. این ریزتورینه‌ها از دید مکانیکی مانند الاستومرها رفتار می‌کنند و نزدیک به همه‌ی ریخت نخستین خود را پس از فشاری چشم‌گیر بازمی‌یابند.

این موضوع باعث برتری قابل توجهی نسبت به هواژل‌های کنونی که موادی ترد و شیشه‌مانند هستند، می‌گردد. افزون بر این، ویژگی الاستومری این ریزتورینه‌ها باعث جذب شوک موثری در آنان می‌شود.
ریزتورینه فلزی را ممکن است بتوان به عنوان عایق‌های گرمایی و جاذب ارتعاش به کار برد و به عنوان الکترودهای باتری‌ها و پایه‌های‌ کاتالیزور از آنها سود جست. افزون بر آن، توانایی ریزتورینه‌ها در بازگشت به حالت اصلی پس از فشارش، می‌تواند آنها را در دستگاه‌های فنرمانند ذخیره انرژی سودمند کند.